Akademik Veri Yönetim Sistemi
HARRAN ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ DERGİSİ, cilt.2, ss.55-62, 2006 (Hakemli Üniversite Dergisi)
HASTANE KÖKENLİ PNÖMONİLER Dr.Erkan Ceylan Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi Göğüs Hastalıkları Anabilim Dalı TANIM Hastane kökenli pnömoni (HKP); hastaneye herhangi bir nedenle yatıştan en az 48 saat sonra yada taburcu olduktan sonraki ilk 48 saatte gelişen pnömoni olarak tanımlanır (1-3). HKP’nin önemli bir alt grubu olan ventilatörle ilişkili pnömoni (VİP) ise; daha öncesinde pnömoni tanısı olmayan, entübasyon veya invaziv mekanik ventilasyondan 48 saat sonra gelişen yada ekstubasyon veya invaziv mekanik ventilatörden ayırma işlemini takiben 48 saat içinde gelişen pnömonidir (4). EPİDEMİYOLOJİ HKP’ler bütün dünyada olduğu gibi ülkemizde de hastane infeksiyonlarının en sık görülen 2. veya 3. sıklıkta nedenidir (5-8). Her 1000 yatışta %5-20 oranında HKP görülürken, mekanik ventilatör uygulanan olgularda bu oran %28-85’e çıkmaktadır (9-12). Dünyada hastane infeksiyonları içindeki HKP oranı %15 dolayındayken, ülkemizde %11-30 (ortalama %19) seviyesindedir (4-16). Klinikler arasında bu veriler farklı olmakla birlikte yoğun bakım ünitelerinde HKP görülme sıklığı 5-20 kat artabilmektedir (17). Hastanede geçirilen günler arttıkça kolonize olan ve pnömoniye yol açan bakterilerin de niteliği değişmektedir. İlk günlerde saptanan Gram pozitif etkenler yerlerini Gram negatif etkenlere bırakmakta ve mortalite oranları da %30-87’lere ulaşmaktadır (1,2,17-21). PATOGENEZ HKP’ler genellikle hastanın endojen flora özelliklerini taşıyan orofaringeal sekresyonların mikroaspirasyonu ile oluşurlar. HKP oluşumunda mikroorganizmalar alt solunum yollarına başlıca üç yoldan ulaşır (2, 22). 1. Orofarinkste kolonize mikroorganizmaların aspirasyonu, 2. İnhalasyon yolu, 3. Hematojen yol. ETYOLOJİ HKP etyolojisinde yer alan mikroorganizmalar, altta yatan hastalık, risk faktörlerinin varlığı ve pnömoninin ortaya çıkış süresi ile değişebilmektedir. Bu mikroorganizmalar hastaneye yatış sırasında hastanın orofarinksinde mevcut olabileceği gibi (primer endojen), hastaneye yatış sonrasında kolonize olan dirençli hastane bakterileri de (sekonder endojen) olabilir. Ekzojen kaynaklı HKP etkenleri ise invaziv girişimler sırasında ya da hastane personelinin elleri aracılığı ile bulaştırılan hastane etkenleridir (23,24) HKP’ler ortaya çıkış süresine göre 2 şekilde tanımlanır (Tablo 1)(1,25): 1. Erken HKP : Hastaneye yatıştan itibaren ilk 4 gün içerisinde oluşan pnömonilerdir. 2. Geç HKP : Hastaneye yatışın 5. gün ve sonrasında ortaya çıkan pnömonilerdir. Erken pnömonilerde temel etkenler Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae ve metisiline duyarlı Staphylococcus aureus'tur. Geç pnömonilerde ise %55-85 oranıyla ilk sıralarda P. aeruginosa, Acinetobacter spp, Enterobacter spp, Klebsiella spp. gibi Gram- negatif etkenler yer alırken, Gram-pozitiflerden; özellikle S.aureus, olguların %20-30' unda etken olarak görülmektedir. Bunların önemli bir kısmı da metisiline dirençli S.aureus’lardır (MRSA). HKP'lerin bir kısmı, özellikle VİP'ler polimikrobiyaldir (7,11,12,21,23,26,27). Anaerop etkenler ise özellikle orotrakeal olarak entübe edilen hastalarda ve ilk 5 günde gelişen VİP’lerde daha sık olarak saptanmıştır (28). Legionella pneumophila pnömonisi saptanan hastanelerde lejyonelloz, ayırıcı tanıda düşünülebilir. İnfluenza virüs infeksiyonu, koma, kafa travması, merkezi sinir sistemi cerrahisi, diabetes mellitus, renal yetersizlik gibi risk faktörlerinin varlığında S. aureus sıklığı artmaktadır (1,21). Ülkemizde yapılan çalışmalarda da saptanan etken mikroorganizma dağılımı benzerlik göstermektedir (7,11,12,17,27-29). Her hastanenin hatta hastane içindeki değişik birimlerin etken dağılımı farklılık gösterebilir. Ayrıca direnç dağılımının da farklı olabileceği bilinmektedir. Bu mikroorganizmaların antimikrobiyallere direnç oranları ülkemizde genel olarak yüksektir. Nötropenik hastalar dışında fungal etkenler düşünülmemelidir. Bronkoskopik veya non-bronkoskopik alt solunum yolu örneklerinde Candida spp. üremesi sıklıkla kolonizasyonu yansıtır (30,31). Uygun ampirik tedavinin planlanabilmesi için çok önemli veriler olan lokal etken dağılımı ve duyarlılık oranlarının zaman içinde değişebileceği gözardı edilmemelidir. Tablo 1. HKP’de gruplar ve olası etkenler(2)* Grup 1 Erken başlangıçlı HKP 4. ≤gün Grup 2 Geç başlangıçlı HKP ≥5. gün Grup 3 Yüksek riskli, çoğul dirençli bakteri infeksiyonu ve mortalite riski yüksek HKP Temel Etkenler: S. pneumoniae H. influenzae M.catarrhalis + S.aureus (metisiline duyarlı) Enterobacter spp. K pneumoniae S.marcescens E.coli Diğer Gram negatif çomaklar + Grup 1 etkenleri P.aeruginosa, Acinetobacter spp. S.aureus (metisiline dirençli**) K.pneumoniae S. maltophilia + Grup 2 etkenleri * Nadiren anaerop bakteriler (Abdominal cerrahi, belirgin aspirasyon risk faktörleridir.) **İnfluenzavirus infeksiyonu, koma, kafa travması, merkezi sinir sistemi cerrahisi, diabetes mellitus, renal yetersizlik gibi patolojiler S. aureus infeksiyonu için risk faktörleridir. **Ancak antibiyotik kullanımı öyküsü olan hastalarda MRSA akla gelmelidir RİSK FAKTÖRLERİ HKP' de rol oynayan risk faktörleri 3 ana grupta toplanır. 1- HKP GELİŞİMİNE YOL AÇAN RİSK FAKTÖRLERİ (10,25,32-34) A- Hastaya Bağlı Risk Faktörleri a. Konak savunma mekanizmalarının zayıflaması: Koma, malnütrisyon, uzun süre hastanede kalma, hipotansiyon, metabolik asidoz, sigara kullanımı, Kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH), akut sıkıntılı solunum sendromu (ARDS), hipoalbüminemi, kistik fibroz, bronşektazi, diabetes mellitus, alkolizm, solunum yetmezliği, kronik böbrek yetmezliği veya diyaliz uygulaması, nöromüsküler hastalıklar, hava yolu reflekslerinin azalması, santral sinir sistemi patolojileri, APACHE II> 16, travma, kafa travması, sinüzit, erkek cinsiyet, aspirasyon, organ yetersizlik indeksi ≥3. b. İleri yaş ( >60 yaş) B- İnfeksiyon Kontrolü İle İlişkili Faktörler a. Hastane infeksiyonu kontrolüne yönelik genel kurallara uyulmaması • Hastane personelinin elleri ile kontaminasyon • Kontamine solunumsal tedavi araçlarının kullanımı • Entübe hastanın transportu b. Uygunsuz antibiyotik kullanımı C- Girişimlere Bağlı Faktörler a. Medikal tedaviye bağlı risk faktörleri • Sedatifler, kortikosteroid, sitostatik ajanlar, antasidler ve H2 reseptör blokerleri, önceden antibiyotik kullanımı, total parenteral beslenme b. İnvaziv girişimlere bağlı risk faktörleri: • Torako- abdominal cerrahi ( Uzamış ve komplike girişimler ) • İntübasyon, acil intübasyon, reintübasyon, trakeostomi, bronkoskopi, uzamış mekanik ventilasyon, intrakraniyal basınç monitorizasyonu, nazogastrik sonda ile enteral beslenme uygulanması ve bu uygulamaların “supine” pozisyonda yapılması, ventilatör devrelerinin 48 saatten önce değiştirilmesi, tüp torakostomi, subglottik sekresyonların aspire edilmemesi, endotrakeal balon basıncının gereğinden düşük olması, kardiyopulmoner resüsitasyon. D-Etkene Ait Faktörler • Çoklu antibiyotik direnci 2- HKP'DE MORTALİTEYİ ARTIRAN FAKTÖRLER (35,36) a. HKP'nin uygun olmayan antibiyotik tedavisi b. Önceden antibiyotik kullanımı c. Hastanın pnömoni gelişmeden önce hastanede yattığı süre, yoğun bakımda kalma süresi, uzamış mekanik ventilasyon d. Yüksek riskli patojenlerle infeksiyon - P. aeruginosa - Acinetobacter spp. - Stenotrophomonas maltophilia - MRSA e. Multilober ve/veya bilateral pulmoner infiltratlar f. Altta yatan hastalığın ciddiliği, APACHE II, SAPS g. Ağır sepsis/ septik şok, multiorgan disfonksiyon sendromu (MODS), h. İleri yaş (>65) i. Solunum yetersizliğinin ağırlaşması (PaO2/FiO2< 250) 3-YÜKSEK RİSKLİ (POTANSİYEL ÇOKLU DİRENÇLİ *) BAKTERİLERLE HKP GELİŞİMİNE YOL AÇAN RİSK FAKTÖRLERİ (29,37) P. aeruginosa, Acinetobacter spp., S. maltophilia, MRSA a. Son onbeş gün içerisinde geniş spektrumlu antibiyotik kullanımı b. Uzamış mekanik ventilasyon (> 6 gün) c. Acil entübasyon d. 10 mg/günden yüksek dozda prednizon'a eşdeğer steroid kullanımı. *İki ve daha fazla gruptan antibiyotiğe direnci ifade eder. (Örn: penisilinler ve sefalosporinler) TANI HKP'ye klinik yaklaşımda, yeni ortaya çıkan semptom ve bulguların pnömoniye bağlı olup olmadığının ortaya çıkarılması, pnömoni olanlarda etken patojenin tanımlanması ve hastalığın şiddetinin saptanması amaçlanır (1). HKP tanısında tek başına klinik değerlendirme yeterli olmayabilir. Bu nedenle laboratuvar yöntemlerine başvurulması gerekmektedir. HKP'de tanı yöntemleriyle; grafide ortaya çıkan yeni infiltrasyonun pnömoniye bağlı olup olmadığını ortaya koyarak noninfeksiyöz süreçleri dışlamak, pnömoni tanısı doğru ise doğru etkeni ve direnç paternini saptamak ve hastalığın şiddetini ortaya koymak amaçlanır. HKP tanısı en çok karıştırılan, yanlış negatif ve yanlış pozitif tanı oranını 1/3'e kadar yükseldiği bir klinik tablodur. HKP tanısı konulmadan önce ayırıcı tanı olasılıkları gözden geçirilmeli ve gerekirse bilgisayarlı tomografi ve bronkoskopi planlanmalıdır (Tablo 2). Ancak bu süreçte, HKP'nin tedaviye rağmen yüksek olan mortalite oranları göz önüne alınarak hasta tedavisiz bırakılmamalı, empirik tedaviye önerilen algoritmalara uygun olarak başlanmalı, HKP dışlandığı anda da tedavi kesilmelidir (22). Tablo 2. HKP'de Ayırıcı Tanı Tedavi yöntemleri ile ilişkili olanlar Altta yatan hastalığın akciğer tutuluşu Kardiyak akciğer ödemi İlaca bağlı pnömonit Oksijen toksisitesi Radyasyon pnömonitleri Alveoler hemoraji Kollajen vasküler hastalıklar Lenfoma/Lösemi Metastazlar Yeni Malign Oluşumlar Diğer nedenler Kaposi sarkomu Tedavi sonrası lenfoma Bronko-alveoler karsinom ARDS Gastrik asid aspirasyonu Pulmoner emboli Nonspesifik interstisyelPnömoni Atelektazi Akciğer kontüzyonu Amerikan Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezi (CDC)'nin HKP tanısı için önerdiği ölçütlere göre; 1. Göğüs muayenesinde, ral veya matite olan bir hastada aşağıdaki ölçütlerden birinin bulunması; a. Yeni ortaya çıkan pürülan balgam veya balgamın karakterinin değişmesi; b. Kan kültüründe etken izolasyonu; c. Transtrakeal aspirat, bronşiyal fırçalama veya biyopsi ile elde edilen örnekten patojen izolasyonu; 2. Akciğer grafisinde yeni ve ilerleyici infiltrasyon, konsolidasyon, kavitasyon veya plevral efüzyon varlığında aşağıdaki bulgulardan birinin olması; a. Yeni ortaya çıkan pürülan balgam veya balgamın karakterinin değişmesi b. Kan kültüründe mikroorganizma izolasyonu c. Transtrakeal aspirat, bronşiyal fırçalama veya biyopsi ile elde edilen örnekten patojen izolasyonu d. Solunum sekresyonlarından virus izolasyonu veya viral antijen saptanması e. Etkene özgü IgM antikor titresinin bir serumda yüksekliği veya IgG antikorlarında 4 kat artışın aralıklı iki serumda gösterilmesi f. Histopatolojik olarak pnömoninin saptanması ile HKP tanısı konulur. Solunum sistemine ait yakınmaları olan hastaya klinik yaklaşımda aşağıdaki kriterlerin varlığında HKP tanısı konur (2). a. Yeni başlayan ve 38°C’yi aşan ateş, b. Balgam ve trakeal sekresyonların pürülansında değişme yada bu materyallerde her sahada 25’den çok nötrofil, 10'dan az epitel hücresi görülmesi, c. 10000/mm3’ü aşan lökositoz d. Akciğer grafisinde yeni infiltrasyonlar e. Oksijenizasyonda ve/veya gaz değişiminde bozulma, f. Mekanik ventilasyon uygulanan hastada ventilatör basınçları veya oksijen gereksiniminde değişiklik, HKP düşünülen olgularda dikkatli bir anamnez alınmalı ve fizik muayene yapılmalıdır. Akciğer filmi çekilmelidir (mümkünse iki yönlü). Plevral sıvı şüphesi olanlarda toraks ultrasonografisi yapılmalıdır. Nodüler lezyon, bronşektazi, kistik fibroz gibi akciğer hastalığı varlığında ya da tedaviye yanıtsız, tanı konamayan olgularda ve yoğun bakım olgularında toraks bilgisayarlı tomografisi (BT) yapılmalıdır. Ayrıca mekanik ventilasyon uygulanan hastalardaki pnömoni tanı ve ayırıcı tanısında; noninfeksiyöz nedenlerin ayırt edilmesi, ARDS ve komplikasyonların değerlendirilmesinde BT yararlı olabilir. Arter kan gazı analizi veya pulse oksimetre ile arteriyel oksijen satürasyonu (SaO2) takibi klinik pnömoni tanısında ve destek tedavisinde katkı sağlayabilir (1). Etyolojik tanı amacı ile ilk aşamada balgam, plevra sıvısı, derin trakeal aspirasyon örnekleri ve 15 dakika arayla iki kez kan kültürü alınmalıdır. Pnömoniye eşlik eden bakteriyemi gösterilir ise komplikasyon olasılığının yüksek olduğu düşünülmelidir. Kan kültürü pozitif ise ayırıcı tanıda başka infeksiyon odağı elimine edilmelidir. Balgamın doğrudan bakısı ve kültür incelemeleri Mycobacterium tuberculosis ve Legionella spp. gibi sınırlı mikroorganizmalar için güvenilir sonuç verebilir. Ancak diğer mikroorganizmalar için tanı değeri sınırlıdır. Plevra sıvısı varlığında rutin biyokimyasal ve mikrobiyolojik incelemeler yapılmalıdır. Solunum yolu örneklerinin niteliği son derece önemlidir. Nötropenik olgularda ve Legionella infeksiyonlarında balgamda nötrofil sayısı az olabilir. Bu nedenle nötropenik hastalarda ve Legionella infeksiyonu olasılığında balgam, içerdiği nötrofil sayısı daha az bile olsa incelemeye alınmalıdır (2). Trakeal aspirasyon örneklerinin Gram boyaması ve basit kültürleri ile elde edilen sonuçların güvenilirliği kolonizasyon nedeni ile düşüktür. Kantitatif kültür yapılabilirse eşik değeri 105-106 cfu/ml üzerindeki üremeler anlamlı kabul edilmeli ve bu eşik değerlerin üzerindeki üremeler infeksiyon lehine yorumlanmalıdır (9). Kalitatif kültürlerin negatif prediktif değeri yüksek olduğu için, antibiyotik tedavisi almayan bir hastada üreme olmaması stafilokok infeksiyonlarını ekarte edebilir. Legionella şüphesi olan olgularda serolojik tanı ve idrarda antijen aranması yöntemleri kullanılmalıdır. HKP mikrobiyolojik tanısı için ikinci aşamada yer alan; nonbronkoskopik teleskopik kateter ile bronkoalveoler lavaj(BAL), korunmuş fırça yöntemi (PSB), transtrakeal aspirasyon (TTA), transtorasik ince iğne aspirasyon biyopsisi (TTİİAB) ve açık akciğer biyopsisi (AAB) gibi invaziv tanı yöntemleri uygulanabilir. Erken başlangıçlı, ağır olmayan HKP'lerde morbiditeyi artırması nedeni ile invaziv tanı girişimlerinin kullanılmasından kaçınılmalıdır. Buna karşın geç başlangıçlı ağır ve VİP' de risk/yarar oranı gözönüne alınarak kullanılabilirler. Klinik bulgular ve birinci aşama tanı yöntemlerine dayanarak başlanan empirik tedavi ile başarılı olunamayan olgularda olanaklar ölçüsünde invaziv tanı yöntemlerine başvurulmalıdır. Elde edilen materyaller 30 dakika içerisinde laboratuvara ulaşmalı, ve en kısa zamanda Gram boyaması, kültür ve/veya kantitatif kültürleri yapılmalıdır. PSB ve BAL'ın kantitatif kültürlerinde sırasıyla 103 ve 104 cfu/ml üzerindeki değerler anlamlı kabul edilmelidir. Bu değerlere göre yöntemlerin duyarlılık ve özgüllükleri sırasıyla %91- %78 ve %82- %84 olarak rapor edilmektedir (14, 38). Antibiyotik tedavisi altındaki bir hastada PSB için kullanılan eşik değerler yanıltıcı olabilir ve gerçek bir HKP olgusu atlanabilir (39). Sitospin-akridin oranj boyama yöntemi kullanılarak solunum yolu sekresyonlarında hücre içi bakteri değerlendirilebilir. BAL'da hücre içi bakteri görülmesi değerli ve özgüllüğü artıran (%87-100) bir bulgu olmasına rağmen duyarlılığı oldukça değişkendir (%37-100)(39). İnvaziv tanı yöntemleri arasında yer alan TTİİAB ve açık akciğer biyopsisi dışında kalan yöntemlerde az da olsa kontaminasyon riski vardır. TTİİAB duyarlılığı mekanik ventilasyon uygulanmayan hastalarda %60, mekanik ventilasyondaki hastalarda ise %40 olarak bildirilmektedir (40,41). Ancak invaziv mekanik ventilasyon uygulanan hastalarda pnömotoraks riski nedeniyle TTİİAB' den kaçınılmalıdır. İnvaziv tanı yöntemleri ile elde edilecek materyallerin değerlendirilmesi konusunda yetersizlikler sözkonusu ise bu yöntemler üzerinde ısrarcı olunmamalıdır. Klinik gidişi, empirik tedavi yaklaşımını ve mortaliteyi belirleyen bir diğer unsur pnömoninin ciddiyetidir. Pnömoninin yoğun bakımda izlenmesini ve/veya mekanik ventilasyon tedavisini gerektirecek kadar ağır solunum yetmezliği, PaO2/FiO2 oranının 200’ün altında olması, hızlı radyolojik progresyon, multilober ya da kaviter radyolojik görünüm, sepsis ya da septik şok varlığı gibi ölçütlerden en az birisinin bulunduğu durum ise “ciddi hastane kökenli pnömoni” diye tanımlanmaktadır (Tablo 3)(1,42,43). Tablo 3. Ciddi hastane kökenli pnömoni • Yoğun bakım gerektirmesi / yoğun bakımda gelişmesi • Solunum yetmezliği (PaO2/FiO2 < 200 ) • Grafide multilobar, kaviter infiltrasyon yada hızlı progresyon • Hipotansiyon yada uç organ disfonksiyonu ile birlikte seyreden ciddi sepsis varlığı: • Şok < 90 / 60 mmHg - Dört satten fazla vazopressör gerektirmesi - Üriner debinin saatte 20 ml, 4 saatte 80 ml'den daha az olması - Dializ gerektiren akut böbrek yetmezliği HKP kavramı ile iç içe geçen ve hemen değerlendirilmesi gereken diğer konu da “çoğul direnç gösteren bakteriler” dir. KOAH veya bronşektazi gibi yapısal akciğer hastalığı varlığı, antibiyotik ve kortikosteroid kullanımı, 6 günü aşan invaziv mekanik ventilatör uygulanması çoklu direnci olan bakterilerin seçilmesini, kolonize olmalarını ve dominant hale gelmelerini sağlar. Sonuçta MRSA, Acinobacter baumannii, Klebsiella pneumoniae, Pseudomonas aeruginosa sorun bakteriler olarak öne çıkar (tablo 4)(43). Tablo 4. Hastane kökenli pnömonilerde etkenler ve kolaylaştırıcı faktörler KolaylaştırıcıFaktörler Etkenler • Aspirasyon, abdominal cerrahi geçirilmesi Anaeroblar • Koma, kafa travması,influenza geçirilmesi, İV ilaç bağımlılığı, diabetes mellitus,böbrek yetmezliği S. aureus • Yüksek doz steroid kullanımı Legionella • Yoğun bakımda izlem,steroid kullanımı, antibiyotik kullanımı, yapısal akciğer hastalığı, malnütrisyon, uzamış hospitalizasyon, invaziv mekanik ventilasyon uygulanması P.aeruginosa • Antibiyotik kullanımı, invaziv mekanik ventilasyon Acinetobacter • Antibiyotik kullanımı, uzamış invaziv mekanik ventilasyon MRSA TEDAVİ GENEL İLKELER Erken ve uygun tedavi yaklaşımı hastanın prognozu üzerine önemli ölçüde etkilidir. Bu nedenle en kısa sürede tanının oluşturulması ve etyolojik tanı için gereken örnekler alındıktan sonra uygun empirik tedavinin derhal başlanması gerekir (Şekil 1)(2). HKP hasta gruplarının çeşitliliği, etkenlerin ve antibiyotik duyarlılıklarının hastaneler/birimler arasındaki farklılığı nedeni ile standart tedavi yaklaşımı mümkün olmamakta, her grup hasta için etken patojen spektrumu dikkate alınarak hazırlanan alternatif tedavi yaklaşımları önerilmektedir. Bu tedavi yaklaşımlarının pratikte bazı temel prensipler korunarak modifiye edilmesi gerekir. Öneriler yalnızca empirik antibiyotik uygulanması için geçerli olup, etken izole edildikten sonra antibiyotik duyarlılığına göre spektrum daraltılmalıdır. Empirik tedavide seçilecek antibiyotiğin farmakolojik ve farmakokinetik özellikleri gözönüne alınmalıdır. Örneğin solunum sekresyonlarına penetrasyonu düşük olan aminoglikozidlerin pnömoni gelişimine bağlı düşük pH' da inaktif olabileceği göz önüne alınarak HKP' de asla monoterapi ajanı olarak kullanılmamalıdır. Ancak Grup 3'teki endikasyon durumunda kombine tedavide yer almalıdır. Empirik tedavide antibiyotiklerin farmakodinamik özellikleri gözönüne alınmalıdır. Örn.: Aminoglikozidler konsantrasyona bağlı bakterisid etkileri ve postantibiyotik etkileri nedeni ile günde tek doz şeklinde uygulanmalıdır. İleri yaş ve renal fonksiyonları bozuk hastalarda aminoglikozidler dikkatli kullanılmalıdır. HKP'li tüm olgularda tedaviye parenteral yoldan başlanmalıdır. Klinik yanıt elde edilmiş olgularda ardışık tedavi ilkelerine uygun olarak oral tedaviye geçilebilir. P. aeruginosa, Acinetobacter spp. ile oluşan pnömonilerde mutlaka kombine tedavi uygulanmalıdır. İki beta-laktam antibiyotik kombine edilmesinden kaçınılmalıdır. Sinerjistik olmayacağı gibi antagonist etkili olabilir; beta- laktamaz indüksiyonu nedeni ile her iki ajan inaktive olarak tedavi başarısız olabilir. P. aeruginosa infeksiyonlarında ortak direnç mekanizmalarını indüklemesi nedeni ile karbapenem+ kinolon kombinasyonlarından mümkün olduğunca kaçınılmalıdır. Glikopeptidler empirik tedavide yer almamalıdır. Ancak noninvaziv ya da invaziv yöntemle alınan alt solunum yolu örneğinin Gram boyalı incelemesinde stafilokok morfolojisi destekleniyorsa Grup 3' te empirik tedaviye glikopeptid eklenmelidir. Bu hastalarda empirik olarak başlanan glikopeptid etkenin stafilokok olmadığı gösterilince kesilmelidir (22). Tedavi süresi HKP olgularında ortalama 10-14 gün olmalıdır. Ancak tedavi süresi pnömoninin ağırlığı, klinik yanıtın alınması için geçen süre ve etken olan mikroorganizmaya göre ayarlanmalıdır. TEDAVİYE YANITIN DEĞERLENDİRİLMESİ HKP' de tedaviye yanıt; tanının doğruluğuna, hastaya ait ( yaş, eşlik eden hastalık ), bakteriye ait (direnç paterni ve virülans) faktörlere göre değişim gösterebilir. Genel durumun düzelmesi ve ateşin normale dönmesi yanında lökosit sayısı, sola kayma, CRP, kan gazı değerlerinin normale yaklaşması tedavi yanıtının ilk bulgularıdır. Klinik seyir; rezolüsyon, gecikmiş rezolüsyon, kısmi iyileşme, başarısızlık, relaps ve ölüm ile sonlanabilir. Empirik antibiyotik tedavisi belirgin klinik kötüleşme veya tedaviye dirençli bakteri saptanması nedenleri dışında ilk 48- 72 saatte değiştirilmemelidir. Ağır pnömonilerde klinik seyirin değerlendirilmesinde akciğer radyografilerinin değeri düşüktür. Tedavinin erken döneminde genellikle radyolojik progresyon görülebilir. Özellikle ileri yaş ve eşlik eden hastalık varlığında; radyolojik düzelme klinik düzelmeden daha yavaştır. Ancak klinik düzelme olmaksızın akciğer grafisinde multilober tutulum şeklinde progresyon, 48 saat içerisinde infiltrasyonun sayı ve boyutunda artma , kaviteleşme, plevral efüzyon gelişmesi kötüye gidiş ve tedaviye yanıtsızlık olarak değerlendirilmelidir. Ayırıcı tanıda düşünülen (Tablo 2) patolojiler ön planda ise algoritmdeki invaziv tanı yöntemleri öncelikli olarak uygulanabilir (1). Buna karşılık başlangıçtaki empirik tedavinin uygunluğu ve erken başlanmasının mortaliteyi azaltan en önemli iki faktör olduğu unutulmamalıdır (38). KAYNAKLAR 1. American Thoracic Society: Hospital-acquired pneumonia in adults: Diagnosis, assessment of severity, initial antimicrobial therapy and preventive strategies. A concensus statement. Am J Respir Crit Care Med 1995; 153: 1711-25. 2. Ece T, Arman D, Akalın H ve ark. Toraks Derneği Hastane Kökenli Pnömoniler Tanı ve Tedavi Rehberi 2002. Toraks Dergisi 2002;3(4):1-13. 3. Centers for Disease Control and Prevention. Guidelines for prevention of nosocomial pneumonia. MMVR 1997; 46(No:22-1). 4. Rello J, Ausina V, Castella J, Net A, Prats G. Nosocomial respiratory tract infections in multiple trauma patients. Influence of level of consciousness with implications for therapy. Chest 1992; 102: 525-9. 5. Çetin ÇB, Yalçın AN, Turgut H, ark. Pamukkale Üniversitesi Hastanesinde hastane infeksiyonları. Hastane infeksiyonları Dergisi 1999; 3: 161- 4. 6. Willke A, Baskan S, Palabıyıkoğlu i, Köse T. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi ibn-i Sina Hastanesinde 1992-1998 yıllarında gözlenen hastane infeksiyonları. Hastane infeksiyonları Dergisi 2001; 5: 31- 7. 7. Taşyaran M, Ertek M, Çelebi S, ark. Atatürk Üniversitesi Hastaneleri’nde hastane infeksiyonları: 1999 yılı sonuçları. Hastane infeksiyonları Dergisi 2001; 5: 38-42. 8. Balaban E, Aksaray S, Erdoğan H, ark. Yoğun bakım ünitelerinde saptanan bakteriyel nozokomiyal pnömoni etkenleri ve antibiyotik duyarlılıkları. infeksiyon Dergisi 2001; 15(4):467-72. 9. Woske HJ, Roding T, Schulz I, Lode H. Ventilator associated pneumonia in a surgical intensive care unit: epidemiology, etiology and comparison of three bronchoscopic methods for microbiological specimen sampling. Crit Care 2001; 5(3): 167- 73. 10. Akkuş N, Biberoğlu K, Tarhan O. Yoğun bakım ünitesinde infeksiyon risk faktörleri: Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi deneyimi. Hastane infeksiyonları Dergisi 1997; 1:101- 5. 11. Şimşek S, Yurtseven N, Gerçekoğlu H, et al. Ventilator associated pneumonias in a cardiothoracic surgery centre postoperative intensive care unit. J Hosp Infect 2001; 47: 321- 4. 12. Aybar M, Topeli A. Dahili yoğun bakım ünitesinde ventilatörle ilişkili pnömoni epidemiyolojisi. Yoğun Bakım Dergisi 2001; 1(1): 41- 6. 13. Mamıkoğlu L, Günseren F, Özçelik FT, ark. Akdeniz Üniversitesi Hastanesinde hastane infeksiyonları: 1994-1995. Hastane infeksiyonları Dergisi 1998; 2:42- 5. 14. Dağ Z, Coşkun D, Göktaş P. Genel cerrahi kliniklerinde postoperatif infeksiyon surveyansı. Hastane infeksiyonları Dergisi 1998; 2: 103- 11. 15. Özkurt Z, Erol S, Parlak M, Yılmaz Ş. Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi hastanelerinde hastane infeksiyonları: 1998 yılı sonuçları. Hastane infeksiyonları Dergisi 2000; 4: 156- 9. 16. Intensive care antimicrobial resistance epidemiology (ICARE) surveillance report, data summary from January 1996 through December 1997: a report from the National Nosocomial Surveillance (NNIS) System. Am J Infect Control 1999; 27: 279-84. 17. Akalın H, Özakın C, Kahveci F, ark. Hastane kökenli pnömoniler. Flora 1999; 4(4): 253- 7. 18. Sevinç C, Uysal U, Kılınç O, et al. Clinical and bacteriological features of hospital acquired pneumonia. European Respiratory Journal, Annual Congress Abstract Book, 2001 Berlin. Pp:463. 19. Rello J, Cabello H, Torres A: Epidemiology, risk and prognostic factors of nasocomial pneumonia. Eur Respir Mon 1997; 3: 82-100. 20. Niederman MS. Bronchoscopy in nonresolving nosocomial pneumonia. Chest 2000; 117 (4 suppl): 212-18. 21. Lynch JP III:Hospital-acquired pneumonia, risk factors, microbiology, and treatment. Chest 2001;119:373S-384S. 22. Uçan ES. Hastane Kökenli Pnömoniler. Ed: Ekim N, Uçan ES. Solunum Sistemi İnfeksiyonları. Toraks Kitapları Sayı 3. Ekim 2001; 481-492. 23. Biberoğlu K, Tarhan O. Nozokomiyal pnömoni (hastane kökenli pnömoni). Hastane infeksiyonları Dergisi 1998;2:63-70. 24. Küçükusta AR. Hastanedeki adamın pnömonisi; Etioloji. Ed: Küçükusta AR. Solunum Yollarının ve Akciğerin İnfeksiyon Hastalıkları. Nobel Tıp Kitapevleri. 2002:195-203. 25. Torres A, Azhar R, Gatel JM. incidence, risk, and prognosis factors of nosocomial pneumonia in mechanically ventilating patients. Am Rev Respir Dis 1990; 142: 523- 8. 26. Weber DJ, Raasch R, Rutala WA. Nosocomial infections in the ICU: the growing importance of antibiotic resistant microorganisms. Chest 1999; 115 (3 suppl): 34-41. 27. Adem E, Özkan M, Dizer U, ark. Ventilatöre bağlı pnömonilerden izole edilen mikroorganizmalar ve antibiyotik direnç paternleri. Flora 2000; 5(3): 189- 94. 28. Chastre J, Trouillet JL, Fagon JY. Nosocomial Pneumonia. In: Cunha BA(ed). Infectious Diseases in Critical Care Medicine. Marcel Dekker, Inc. New York. 1998: 247-84. 29. Akça O, Koltka K, Uzel S, ark. Risk factors for early-onset, ventilator associated pneumonia in critical care patients. Anestesiology 2000; 93: 638-45. 30. Rello J, Esandi ME, Diaz E, Mariscal D, Gallego M, Valles J. The role of Candida spp. isolated from bronchoscopic samples in nonneutropenic patients. Chest 1998;114:146-9. 31. El-Ebiary M, Torres A, Fabregas N, et al. Significance of the isolation Candida spp. from respiratory samples in critically ill, non-neutropenic patients. Am J Respir Crit Care Med 1997;156:583-90. 32. Celis R, Torres A, Gatell JM, Almela M, et al. Nosocomial pneumonia: a multivariate analysis of risk and prognosis. Chest 1988; 93(2): 318- 24. 33. Vincent JL,Bihari DJ,Suter PM,et al. The prevalance of nosocomial infection in intensive care units in Europe. JAMA 1995;274:639-44. 34. Savaş İ. Hastane Kökenli Pnömoniler. Ed: Numanoğlu N, Wilke A.Güncel Bilgiler Işığında Pnömoniler.Bilimsel tıp Yayınevi Ankara. Ocak 2000; 59-91. 35. Rello J, Ausina V, Ricart M, et al. Impact of previous antimicrobial therapy on the etiology and outcome of ventilator associated pneumonia. Chest 1993;104:1230-35. 36. Heyland DK, Cook DJ, Grıffıth L, Keenan SP et al. The attributable morbidity and mortality off ventilator associated pneumonia in the critically ill patient. Am J Crit Care Med 1999; 159: 1249- 56. 37. Trouillet JL, Chastre J, Vuagnat A, Joly-Guillou ML, Combaux D, Dombret MC, Gibert C. Ventilator associated pneumonia caused by potentially drug resistant bacteria. Am J Respir Crit Care Med. 1998;157:531-9. 38. Pedro SG. Are quantitative cultures useful in the diagnosis of hospital acquired pneumonia? Chest 2001; 119: 385- 90. 39. Grossmann RF, Fein A. Evidence-based assessment of diagnostic tests for ventilator associated pneumonia. Chest 2000; 117 (suppl):177- 81. 40. Dorca J, Mannesa F, Esteban L, et al. Efficacy, safety and therapeutic relevance of transthoracic aspiration with ultrathin needle in nonventilated nosocomial pneumonia. Am J Respir Crit Care Med 1995;151:1491-6. 41. Torres A, Jimenez P, Puigndela Bellacasa J, et al. Diagnostic value of nonfluoroscopic percutaneous lung needle aspiration in patients with pneumonia. Chest 1990;98:840-4. 42. Rello J, Paiva JA, Baraibar J, at al. International conference for the development of consensus on the diagnosis and treatment of ventilator-assciated pneumonia. Chest 2001;120:955- 70. 43. Fiel S. Guidelines and critical pathways for severe hospital-acquired pneumonia. Chest 2001;119:412s-8s.